Tragedia grecka wzięła swój początek od greckiego boga wina i zabawy – Dionizosa. Dwa razy w roku odbywały się tzw. Dionizje, podczas których śpiewano pieśni i prowadzono dialogi. Ukształtowana tragedia miała określone konwencje, zachowywała ona reguły miejsca, akcji i czasu. Jedność miejsca – wydarzenia musiały odbywać się w jednym miejscu. Jedność czasu – wydarzenia trwały od wschodu do zachodu słońca. Jedność akcji – tragedia opierała się na jednym głównym wątku. Ponadto dramat grecki składał się z określonych części: - prolog – część wprowadzająca do tragedii; aktor pojawiał się na scenie i informował widzów o czym będzie sztuka; - parodos – to druga część dramatu; następuje pierwsze wejście na scenę śpiewającego chóru; - epeisodiony – są to wypowiedzi aktorów i jest ich pięć; - stasimony – jest ich również pięć i są to pieśni chóru komentujące każdą wypowiedź aktorów; - exodos – ostatnia część, czyli zakończenie; tu ma miejsce ostatnia pieśń chóru i wyjście z Orchestry; W tragedii musiał zaistnieć konflikt tragiczny . Polegał on na tym, że bohater tragedii musiał wybierać między dwiema racjami. Wybór powodował , że sprzeciwiał się drugiej, ale tak samo ważnej, stąd z góry bohater był skazana na niepowodzenie. Ironia tragiczna – polegała na tym, iż bohaterom wydawało się, że postępują właściwie, że zmierzają we właściwym kierunku do rozwiązania danego problemu. W rzeczywistości jednak tak nie było – wszystko, co robili bohaterowie zmieniało się w klęskę. Katharsis – funkcja przypisana tragedii, inaczej zwana oczyszczeniem; widz, który oglądał tragedię miał doznać oczyszczenia, czyli przeżycia litości i trwogi. Litości dla bohatera, który cierpiał niewinnie, natomiast trwogę kiedy widz zdawał sobie sprawę z tego, że i jego może to spotkać.