Największy rzeźbiarz grecki okresu klasycznego. Urodził się w Atenach. Uczył się w warsztatach rzeźbiarskich Aten i Argos. Około dwudziestego roku życia rozpoczął samodzielną pracę artystyczną. Był przyjacielem Peryklesa – twórcy demokracji ateńskiej – i jego głównym doradcą w sprawach artystycznych. W Olimpii wykonał słynny posąg Zeusa („Zeus Olimpijski”), zaliczany do siedmiu cudów świata. W latach 447-432 p.n.e. kierował na polecenie Peryklesa pracami na Akropolu, zwłaszcza dekoracją rzeźbiarską Partenonu. Najwyższym osiągnięciem artystycznym był fryz w świątyni Ateny Partenos. Mimo że przetrwał do naszych czasów jedynie fragmentarycznie i do tego w złym stanie, daje wyobrażenie o geniuszu Fidiasza i jego współpracowników. Fryz Partenonu, tworzący pas długości około 160 metrów, ukazuje procesję ku czci Ateny w obecności innych bogów olimpijskich. Jako dzieło, odznacza się rytmiczną, piękną kompozycją, przestrzennością figur, znakomicie oddanym ruchem. Wykonany został w latach 443-438 p.n.e. W latach 438-432 dostawiono dwa przyczółki: wschodni zdobiły rzeźby przedstawiające narodziny Ateny, zachodni – spór Ateny z Posejdonem. W metopach wschodnich ukazana jest gi-gantomachia, w zachodnich – walki Teze-usza, w południowych – centauromachia i legenda o Erichtionosie, w północnych -wojna trojańska i legendy attyckie. Fidiasz był także autorem brązowych posągów na Akropolu: „Ateny Promachos” (wysokości około 12 m) i „Ateny Lemnia” oraz „Ateny Partenos”. Posągi „Ateny Partenos” i „Zeusa Olimpijskiego” (w Olimpii) były wykonane w technice chryzelefantyny, polegającej na stosowaniu złota (gr. chrysos) na okładzinę szat, włosów i akcesoriów oraz kości słoniowej (gr. elephas) na twarz i obnażone części ciała w posągach montowanych na drewnianej konstrukcji. Posągi Fidiasza odznaczały się monumentalnością kształtu, klasycznym umiarem i powagą kompozycji, bez surowości i twardości formy charakterystycznej dla wcześniejszego okresu sztuki greckiej. Po wykonaniu prac na Akropolu Fidiasza oskarżono o nadużycia i profanację bogini, polegającą na tym, że artysta umieścił na tarczy Ateny portret swój i Peryklesa. Nie wiadomo, czy artysta umarł na wygnaniu.