kulturagrecka - Medycyna w Grecji

HIPOKRATES (ok. 460–377), lekarz gr., zw. ojcem medycyny; gł. przedstawiciel słynnej koskiej (z wyspy Kos) szkoły lekarskiej; oparł medycynę na zasadach racjonalnych, naukę jego cechowała troska o chorego, wnikliwa obserwacja lekarska i log. wyciąganie wniosków prognostycznych; wywarł ogromny wpływ na rozwój medycyny. Naczelną zasadą Hipokratesa było nieszkodzenie choremu (łac. primum non nocere) i pomaganie uzdrawiającym siłom natury; drobiazgowo analizował objawy chorobowe i do czasów obecnych niektóre z nich noszą jego imię. Założenia patologii Hipokratesa opierają się na istnieniu w ustroju 4 podstawowych cieczy, czyli soków (patologia humoralna): krwi, śluzu, żółci, czarnej żółci (prawdopodobnie krew żylna); ich równowaga warunkuje stan zdrowia, zaburzenia w niej powodują choroby; z przewagi jednego z elementów wynika określony temperament: sangwiniczny, flegmatyczny, choleryczny, melancholiczny. Hipokrates jest twórcą podstaw etyki lekarskiej: Przysięga — stanowi kanon etyki lekarskiej; ważniejsze pisma, to Prognozy koskie, w których zawarł całe ówczesne doświadczenie lekarskie, oraz Aforyzmy; pozostałe dotyczą m.in. anatomii, patologii, chirurgii, zabiegów lekarskich, położnictwa; pisma przypisywane Hipokratesowi zostały zebrane w 100 lat po jego śmierci w tzw. Corpus Hippocraticum.