Styl koryncki, najpóźniejszy, odróżnia się przede wszystkim kształtem głowicy. Baza i trzon zostają takie same jak w jońskim. Kapitel jest wyższy i bogatszy, bardziej zawiły. Otacza go dołem rząd podłużnych, dość prostych, na zewnątrz odgiętych liści. Spoza nich wynurza się szereg liści dużych, esowato ku górze wygiętych i odgiętych, porozcinanych, bruzdami rozbieżnymi zdobnych. Nad tym ze środka po każdej z czterech stron głowicy rozbiegają się smukłe, po rogach na zewnątrz zwinięte woluty większe i wypuszczają ku środkowi po dwie woluty małe, dźwigające palmetę, która sięga aż po wierzch abakusa, Abakus na podstawie kwadratowej o wgiętych ku środkowi bokach, rozchyla się ku górze linią simy i cztery rogi ma ukośnie ku środkowi ścięte. Belkowanie takie samo jak w stylu jońskim, gzyms jeszcze bogatszy, podparty konsolami (oprócz kostek albo zamiast kostek). Pomiędzy konsolami na spodniej stronie gzymsu przymocowane rozety.

Architekt usiłował teraz, więcej niż poprzednio, imponować bogactwem ozdób, rozmiarem, gwałtownym, przejmującym wyrazem postaci i głów ludzkich i opanowaniem głębi w rzeźbie i w malarstwie. Dzeus byłby się obszedł i mniejszym ołtarzem, niż mu wystawiono w Pergamon i Mauzolos tak wielkiego grobowca nie potrzebował, jakim go uczciła żona. Ale od czasów Aleksandra Wielkiego zaczęły sią i w duszach, i w dziełach rąk ludzkich mieszać pierwiastki wschodnie z helleńskimi. U władców coraz pospolitsze urojenia na temat własnej wielkości: wymagali, żeby przed nimi klękano, czego Grek nigdy nie robił, bo to niegodne wolnego człowieka; pozwalali, żeby ich uważano za osoby nadprzyrodzone, spokrewnione z bogami, czego oświecony Ateńczyk nie brał nigdy serio; starali się olśnić otoczenie nieprawdopodobnym dawniej przepychem, zbytkiem i rozmiarem pałaców, pomników, statków, świątyń, nawet namiotów.
W rzeźbie sukniami zaczął miotać wicher, a ciałami namiętność. Nike z Samotraki pędzi pod wiatr, tak stała kiedyś na dziobie okrętu; rozjuszonego byka ujarzmiają młodzi ludzie w znanej grupie Byka Farnezyjskiego; węże duszą Laokoona z dwoma synami w innej rzeźbie ze szkoły rodyjskiej; Gali zabija siebie mieczem d żonę już zabił, inny padł i umiera, bo jest zraniony śmiertelnie. To tematy sensacyjne, przejmujące, tragiczne - a postacie wyglądają jak żywe. Mięśnie widoczne pod skórą, widoczne ścięgna i żyły.