W dobie starożytnej na terenie Grecji doskonale rozwijała się literatura, jej szczególny rozwój przypadł na okres klasyczny V – IV wiek p.n.e. Rozwój literatury był możliwy dzięki upowszechnieniu się pisma. Alfabet grecki na przestrzeni wieków ulegał wielu przemianom. Grecy od XIV wieku p.n.e. znali alfabet fenicki, jednak szybko dostosowali go do własnego użytku, wprowadzając samogłoski : a, e, i, o, u oraz spółgłoski nie istniejące w języku semickim. Najstarszy zapis w języku greckim pochodzi z 800 roku przed narodzeniem Chrystusa. Z kolei w VIII wieku p. n. e sporządzono pierwszą listę zwycięzców igrzysk. Alfabet grecki zawierał 24 znaki, co ułatwiało zapamiętywanie, czytanie i pisanie oraz rozpowszechnienie pisma. Oczywistym skutkiem znajomości alfabetu stały się narodziny literatury greckiej w pełnym tego słowa znaczeniu.U źródeł literatury starożytnej Grecji stają dwa wielkie poematy genialnego, ślepego poety Homera, powstałe w drugiej połowie VIII wieku p.n.e. Są to : Iliada opisująca fragmenty wojny trojańskiej i Odysja opowiadająca o perypetiach Odysa. Homer jako wędrowny pieśniarz (aojdos) stał się mistrzem i wzorem w sposobie mówienia, a nawet myślenia Greków. Oba poematy przeznaczone były do recytacji przy akompaniamencie instrumentu strunowego. Jego dzieła były recytowane, czytane i śpiewane na wszystkich możliwych uroczystościach w starożytnej Grecji. Homer stał się niedoścignionym prekursorem europejskiej literatury. W epoce archaicznej oprócz twórczości Homera rozwijała się również poezja liryczna, była ona adresowana do arystokracji i miała na celu przekazywanie aspektów wychowawczych słuchającym, chodziło również o przekaz treści etycznych, moralizatorskich i politycznych.Liryka starożytnej Grecji wywodzi się od magicznych zaklęć i modlitw wznoszonych do bogów, przy wtórze muzyki. Starożytni dzielili pieśni na chóralne (zwłaszcza hymny, z pochwałami bogów i bohaterów) oraz treny, a także pieśni wykonywane przez jednego śpiewaka (głównie elegie ).W czasach antycznych liryka (melika), rozkwitała od koniec VII i początku VI wieku p.n.e. Do najbardziej znanych starożytnych liryków greckich należą: Safona, Anakreont, Symonides i Teokryt. Safona pochodziła z Mitylene na wyspie Lesbos, była najwybitniejszą przedstawicielką tzw. liryki eolskiej, a jednocześnie autorką modlitw i pieśni weselnych. „Hymny do bogów”, „Pieśni weselne, pieśni miłosne”, „Pieśni do przyjaciółek” to dorobek Safony, który przetrwał do dnia dzisiejszego w postaci kilku całych utworów oraz wielu fragmentów. Utwory Safony nasycone są subtelnością, wdziękiem, emocjami i uczuciami. Autorka zwraca bardzo dużą uwagę na przyrodę, która często jest tłem do jej utworów. Utwory liryczne powstawały w małych kręgach, najczęściej dla mężczyzn biorących udział w zebraniach towarzyskich tzw. sympozjonach. Podczas sympozjonu mężczyźni dyskutowali , recytowali wiersze, pili wino lub zabawiali się grami towarzyskimi. Wiele utworów lirycznych miało także tematykę polityczną, dlatego ich autorzy sprytnie przemycali własne opinie polityczne.