Sztuka starożytnej Grecji powstała i rozwijała się po upadku kultury mykeńskiej, spowodowanym w głównym stopniu najazdem Dorów. Za czas jej trwania przyjmuje się okres od ok. 1200 p.n.e. do I w. p.n.e., czyli do czasu podboju starożytnej Grecji przez Rzymian. Jednak wraz z podbojem rzymskim, nie skończył się definitywnie okres sztuki greckiej. Artyści nadal tworzyli, ale przede wszystkim na potrzeby kolekcjonerów rzymskich. Najczęściej ich dzieła były kopiami znanych wcześniej dzieł greckich. Dzięki tej działalności znamy wygląd wielu rzeźb, których oryginały zaginęły lub zostały zniszczone. Sztuka grecka (m.in. właśnie dzięki kopiom) wywarła przeogromny wpływ na rozwój sztuki rzymskiej. Jednak wraz ze zmianami politycznymi skończyła się jej samodzielność.

Sztuka starożytnej Grecji miała wpływ na całą późniejszą sztukę – od starożytnego Rzymu do współczesności. Dzieła z tego okresu są wałkowane na prawie każdej maturze, trzeba znać je dość dokładnie – od rzeźb, poprzez architekturę (ach te kapitele, bazy, żłobkowania i fryzy! aż po rzemiosło (wazy). Grecja jest fascynująca i fascynowała wielu. Datego poza sztuką na pewno nie zaszkodzi znajomość mitów i mitologii greckiej – która w analizie dzieł poźniejszych epok może się okazać bardzo cenną wiedzą! 
W starożytnej Grecji uważano, że zadaniem artysty jest odtwarzanie czegoś, naśladowanie rzeczywistości (zwane memesis), a nie stwarzanie nowych form, natomiast zasadą greckiej estetyki było wzorowanie się na naturze. Uważano też, że w przyrodzie nie ma piękniejszego tworu niż człowiek. 

W XX w. p.n.e. w Mykenach, w południowej Grecji, powstały słynne złote maski pośmiertne, które nakładano na twarze zmarłych królów i wodzów,
• W późniejszych wiekach w Grecji pojawiła się ceramika malo­wana; malowano na złotych naczyniach, głównie wazach, sceny walk i polowań,
• budowano wielkie (także podziemne) grobowce i cytadele,
• rozwijała się rzeźba, której głównym motywem było ciało człowie­ka; najpierw rzeźbiono posągi stojących wyprostowanych ludzi, później postacie zatrzymane w ruchu, w naturalnych pozach, i starano się wyrazić wartości duchowe człowieka,
zwracano szczególną uwagę na piękno ludzkiego ciała, jego propor­cje, z pełnym wykorzystaniem możliwości ruchu, słowem - sta­rano się oddać harmonię